Jovana Gligorijević (1983) od 2002. novinarka je nedeljnika “Vreme” u kom pokriva širok spektar tema, uključujući nove medije i slobodu govora na internet. U “Vremenu” uređuje pojedine sekcije sajta www.vreme.com i obavlja funkciju community managera na društvenim mrežama. U periodu od 2008. do 2010. obavljala je funkciju urednika sekcije o evrointegracijama na sajtu b92.net/Srbija2020. Takođe, obavlja funkciju pomoćnika urednika u biznis magazine CorD. Od marta 2014. članica je Izvršnog odbora Nezavisnog udruženja novinara Srbije.
Muharem Bazdulj (Travnik, 1977.) je pisac, novinar i prevodilac. Objavio desetak knjiga, među kojima su zbirke priča Druga knjiga i Čarolija te romani Sjetva soli i April na Vlašiću. Knjige su mu prevedene na engleski, nemački i poljski jezik, a priče uvrštene u prestižne svetske antologije kakve su Best European Fiction i The Wall in My Head. Radi kao novinar za nedeljnik Vreme, a kolumne redovno piše za sarajevsko Oslobođenje i beogradsku Politiku. Dobio nagradu za novinara godine u BiH 2013. godine te nagrade “Stanislav Staša Marinković“ i “Bogdan Tirnanić“ 2014. Preveo, između ostalog, sa engleskog jezika knjige Vilijama Batlera Jejtsa, Pola Ostera i Marka Tompsona. Živi u Beogradu.
Vladimir Arsenijević (Pula, 1965) objavio je prvi roman U potpalublju (koji je ujedno i prvi deo predviđene tetralogije Cloaca Maxima) 1994. godine. Za tu knjigu dobio je Ninovu nagradu za roman godine. Roman U potpalublju preveden je na dvadeset jezika, dok je istoimena pozorišna predstava po motivima ovog kultnog romana devedesetih nagrađena Sterijinom nagradom 1997. godine. Sledeći Arsenijevićev roman Anđela – drugi deo ciklusa Cloaca Maxima – objavljen je 1997. godine. Posle boravka u Meksiku (maj 1999. – septembar 2000), Arsenijević 2000. godine objavljuje knjigu Meksiko – ratni dnevnik. Ilustrovani roman Išmail, koji je nastao u saradnji s Aleksandrom Zografom, objavljen je 2004. 2008. izlazi njegova peta knjiga, roman Predator koji je dobio Nagradu za najbolju knjigu u mreži javnih biblioteka Srbije. Godine 2009. objavljuje zbirku eseja pod nazivom Jugolaboratorija. 2011. objavljuje svoju sedmu knjigu, ilustrovanu novelu Minut – put oko sveta za 60 sekundi, koja je nastala u saradnji s Valentinom Broštean. Roman Let (Laguna, 2013), objavio je u nekoliko izdanja. 2014. godine izlazi njegova zbirka pripovedaka pod nazivom Ovo nije veselo mesto. 2016. godine, nakon reizdanja Arsenijevićeve prve knjige, U potpalublju, Laguna objavljuje i roman Ti i ja, Anđela, rimejk romana Anđela. Godine 2000. Vladimir Arsenijević pokrenuo je izdavačku kuću Rende u kojoj je radio kao urednik do 2007. Osnivač je Udruženja Krokodil, najpoznatijeg po regionalnom i međunarodnom književnom festivalu Krokodil i izdavačke kuće za audio-knjige Reflektor, a kolumne i eseje redovno objavljuje u štampanim i elektronskim medijima u zemlji i regionu. Živi u Beogradu.
Sanja Jovičić rođena je u Užicu 1976. godine, gde je završila gimnaziju. Diplomirala je srpsku književnost i jezik na Filološkom fakultetu u Beogradu. Posle kratkog rada kao profesorka književnosti i novinarka, počela je da se bavi izdavaštvom, a od 2007. godine je na rukovodećim pozicijama u izdavačkim kućama Službeni glasnik, BIGZ školstvo i BIGZ Publishing u Beogradu, te Fraktura u Zagrebu, gde je trenutno direktorka marketinga i prodaje. Kao direktorka izdavaštva u Službenom glasniku učestvovala je u osmišljavanju i produkciji niza važnih i nagrađenih knjiga i biblioteka, sarađivala sa najznačajnijim urednicima, autorima, prevodiocima, likovnim i grafičkim urednicima, lektorima… u izdavačkoj branši Srbije i regiona. Takođe, bila je predstavnik Srbije u Evropskom forumu službenih glasila, kao i član njegovih radnih grupa. Godine 2012. inicirala je i organizovala međunarodnu konferenciju o zakonodavnom procesu u Beogradu, na kojoj je učestvovalo oko 200 predstavnika iz 10-ak zemalja. Sa trenutne pozicije u Frakturi osmišljava načine savladavanja prepreka na putu knjige ka čitaocima ex-yu zemalja.
Isidora Bjelica je rođena u Sarajevu. Diplomirala i magistrirala dramaturgiju na FDU. Jedno vreme radila kao asistent na predmetu Scenario. Kao kolumnista i filmski kritičar pisala je za gotovo sve veće novine sa eks-jugoslovenskog prostora. Najduže se zadržala u Kuriru, gde je pisala kolumnu od 2003. do 2007. godine, pod nazivom Blek sabat. Zapažene kolumne imala je i u Dugi, Studentu, Blicu nedelje, Pravdi, Ekspresu, Lisi, Tini, Ona, Storiju, Objektivu, Tabloidu, Srpskoj reči, Pogledima… Feljtone, putopise i reportaže godinama je pisala za Profil i Damu. Objavila preko šezdeset knjiga, pedeset pod svojim imenom, petnaest pod pseudonimom. Skoro sve njene knjige su bestseleri koji su doživeli i po deset, petnaest izdanja. Najpopularniji su: Spas, Spas 2, Sama, Voleti i umreti na Karibima, Ljubav u Tunisu, Moj deda Luj Viton, Tajni život slavnih Srpkinja, Princeze di Montenegro, Dama iz Monaka, Srpkinja – prodate su desetine hiljada primeraka. Svoju prvu knjigu Prvi probuđeni objavila je u ediciji „Pegaz“ još sa 18 godina i dugo vremena je bila najmlađi član UKS. Njen magistarski rad objavljen je pod nazivom Tehnotriler kao savremeni oblik tragedije.
Milan Isaković je rođen 1949. Beogradu. Po završenoj gimnaziji studira arhitekturu. Kao spoljni saradnik, 1965. na Beogradskom sajmu učestvuje u uređenju i projektovanju sajamskih štandova. Od 1972. radi kao urednik propagande u Intereksportu-Inex filmu, gde je dizajnirao je i realizovao više stotina plakata, kataloga i prospekata za filmske producentske i distributerske kuće. U izdavačko-marketinšku agenciju "Jugoslavija EKO" prelazi 1988. i bavi se likovno-grafičkim oblikovanjem monografija umetnika, prospekata, kalendara i ostale štampane propagandne galanterije, kao i štampanjem knjiga za strane poručioce. Od 1994. zaposlen u Beogradskom sajmu, gde se bavio propagandom i grafičkim oblikovanjem štampanih materijala za sajamske priredbe, a potom postaje urednik Salona nautike i Sajma marketinga MARKEKSPO. Kao pripadnik porodice Pavla Beljanskog prati rad Spomen-zbirke i nadgleda poštovanje Darovnog ugovora.
Anne-Kathrin Godec Rođena 1966. u Freiburgu u Njemačkoj. Studirala je njem. književnost i pedagogiju u Kölnu. Pisala je za njem. radio WDR reportaže i radio drame. Autorica je nekoliko filozofskih antologija I književnih putopisa. Od 2008. organizira književne događaje u svom književnom etno hotelu Balatura u blizini Crikvenice čiji su gosti autori iz cijele regije i iz inozemstva. Živi, piše, prevede i radi u Triblju sa suprugom i 5 sinova.
Nataša Heror kao direktorka medijske agencije Heror Media Pont i predsednica Centra za razvoj manjinskih i lokalnih medija bavi se unapređenjem rada medija na jezicima manjina. Organizovan je pool manjinskih medija prema tržištu oglašavanja, 2012. godine je ustanovljena Regionalna konferencija posvećena medijima na jezicima manjina koja iz godine u godinu komunicira značaj uključenja manjinskih medija u javni dijalog i osvetljava kapacitete ove medijske niše. Od 2013. godine uspešno se realizuje manifestacija Pod Krošnjama na Štrandu kao godišnji događaj koji promoviše medije na jezicima manjina, jezike i kulturu manjinskih zajednica koje žive u Vojvodini. 2015. lansirana je i Akademija za menadžment medija koja obezbeđuje neophodna znanja za upravljanje promenama u medijskim kućama. Po obrazovanju profesorka filozofije, Nataša se kroz svoj rad bavi fenomenima koji čine realnost u kojoj živimo sa željom da svojim doprinosom učini naše društvo boljim mestom za život. Majka je Aradi Vladimira Hube i Aradi Sonje Šare. Živi i radi u Novom Sadu.
Eržika Pap Reljin rođena 1967. godine u Titelu. Autorka je emisije Dokument na TV Vojvodine koja nas, kroz analizu različitih društvenih fenomena zasnovanu na različitosti mišljenja, nanovo podseća na misao Vuka Karadžića o tome da se um ne sme dati olako "pod arendu". Skreće pažnju na to da ako je suditi po deponijama koje su nam na ulazima u gradove, najlon kesama koje nam ,,krase“ drveće, kanalizaciji koja se ispušta direktno u Dunav, gde veoma laka srca prepuštamo ulici pse kada nam dosade, u zemlji gde je broj poginulih u saobraćajnim nesrećama daleko premašio broj poginulih u Nato bombardovanju, gde pojedini gradski kvartovi preko noći nestaju pod nerazjašnjenim okolnostima, gde broj zlostavljanih žena i dece iz godine u godinu raste, smatra da bi možda ispit za građansko ponašanje trebalo da uvedemo celoj Srbiji. Radila je i u zabavnoj, informativnoj i dokumentarnoj redakciji TV Vojvodine. Od juna 2016. godine je i predsednica društva novinara Vojvodine koje deluje u sastavu UNS-a (DNV - UNS).
Ivan Ivanji rođen je 1929. godine u Zrenjaninu. Posle okupacije Jugoslavije živeo je u Novom Sadu do 1944. godine, kada je uhapšen kao Jevrejin i sproveden u Aušvic, Buhenvald i druge koncetracione logore. Posle rata je sve do 1948. godine pohađao i diplomirao arhitektonski otsek Srednje tehničke škole u Novom Sadu, a posle studirao arhitekturu i germanistiku u Beogradu. Bio je nastavnik srednjih tehničkih škola u Čačku i Beogradu, novinar, dramaturg, pomoćnik upravnika Savremenog i Narodnog pozorišta u Beogradu, savetnik jugoslovenske ambasade u Bonu i sekretar Predsedništva Saveza književnika Jugoslavije. Bio je i prevodilac Josipa Broza Tita i drugih državnih i partijskih funkcionera za nemački jezik. Poslednjih godina živeo je kako u Beogradu, tako i u Beču. Najvažnija objavljena dela su romani “Čoveka nisu ubili”, “Dioklecijan”, “Konstantin”, „Julijan“, “Smrt na Zmajevoj steni”, “Na kraju ostaje reč”, “Jedna mađarska jesen”, “Preskakanje senke”, “Barbarosin Jevrejin u Srbiji”, “Guvernanta”, “Balerina i rat”, “Staljinova sablja”, „Aveti iz jednog malog grada“, „Slova od kovanog gvožđa“ i „Moj lepi život u paklu“, zbirke pripovedaka “Svako igra svoju ulogu”, “Druga strana večnosti” i “Poruka u boci”, eseji “Nemačke teme”, bajke “Ajkula sa nežnim srcem”, “Kengur i helikopter” i memoarske knjige “Pisma iz Havane”, “Titov prevodilac” i “Mađarska revolucija 1956”. Prevođen je na engleski, nemački, italijanski, mađarski, slovenački i slovački jezik, a preveo je više desetina knjiga i drama sa nemačkog i mađarskog na srpski, kao i sa srpskog na nemački jezik.
Lazar Džamić - pisac, marketing i konsultant. Do nedavno, šef tima za brend strategiju u Guglovom kreativnom 'think-thank'-u ZOO u Londonu. Bivši direktor strateškog planiranja u nekoliko londonskih kreativnih agencija. Predavač na Fakultetu za Medije i Komunikacije u Beogradu. Autor više knjiga, uključujući 'Cvjećarnica u Kući cveća' - ličnu analizu uspeha stripa Alan Ford u bivšoj Jugoslaviji i 'Čaj od šljiva' - komparativnu fenomenologiju života u Londonu i na Balkanu.
Zvonko Maković (1947) diplomirao je povijest umjetnosti i komparativnu književnost 1973. na Filozofskom fakultetu u Zagrebu. Od 1975. asistent, docent, izvanredni i redoviti profesor na Odsjeku za povijest umjetnost. Na čelu Katedre za modernu umjetnost i vizualne komunikacije i voditelj smjera Umjetnost 19. i 20. stoljeća na Doktorskome studiju bio do odlaska u mirovinu 1. 10. 2012. 2001. na 49. Venecijanskom bijenalu bio izbornik RH i organizirao izložbu Julija Knifera Od 2005. do 2009. bio predsjednik Hrvatskog P.E.N. centra, a nakon 2009. je podpredsjednik. Od 2014. Predsjednik Društva povjesničara umjetnosti Hrvatske Od 2009. do 2013. nestranački zastupnik u Skupštini grada Zagreba i predsjednik Odbora za kulturu
Goran Skrobonja je rođen 1962. godine u Beogradu. Pisac fantastike, scenarista, prevodilac, urednik i izdavač. Diplomirao je 1985. na beogradskom Pravnom fakultetu. Od 1985. godine piše i objavljuje književne radove iz oblasti fantastike. Svoju prvu priču objavio je u Sirijusu 1986. godine. Kao pisac, na sebe je skrenuo pažnju delima objavljenim u antologijama „Tamni Vilajet“ i časopisu „Znak sagite“. Do sada je objavio romane „Nakot“ (1992, 1994, 2011), „Vojnici Korota“ (1992), „Čovek koji je ubio Teslu“ (2010) i „Sva Teslina deca“ (2013); zbirke priča „Od šapata do vriska“ (1996), „Šilom u čelo“ (2000), „Tihi gradovi“ (2007), „Poklade i druge priče“ (2014) i „Vampirske priče“ (2016). Osnivač izdavačke kuće „Paladin“ specijalizovane za dela iz žanrova fantastike. Urednik i izdavač prve domaće privatne edicije posvećene hororu – „Košmar“. Priredio je antologije domaće slipstrim proze „Beli šum“ (2009), „Istinite laži“ (2010), „Apokalipsa juče, danas, sutra“ (2011), „U znaku vampirice – Ženske priče o krvopijama“ / „U znaku vampira – Muške priče o krvopijama“ (2012) i „Nova srpska pripovetka“ (2013). Prevodilac velikog broja romana najboljih svetskih pisaca naučne fantastike i horora. Istaknuto mesto u njegovom prevodilačkom opusu drže ciklusi o „Hiperionu“, „Endimionu“ i „Ilionu“ (Dena Simonsa) kao i o „Mračnoj kuli“ (Stivena Kinga). Sa Vladimirom Vesovićem i Draženom Kovačevićem je svoju novelu „Točak“ (objavljenu 1987. u Alefu) uobličio u istoimeni strip, koji je 2003. godine, na konkursu francuske izdavačke kuće Glenat, osvojio prvu nagradu. Zajedno sa Rastkom Ćirićem je radio na muzičkom projektu „Rubber Soul“, pišući, komponujući i izvodeći pesme Bitlsa, koje ovi nikada nisu snimili. Za svoje literarno stvaralaštvo zavredio je više nagrada „Lazar Komarčić“ i nagradu „Ljubomir Damnjanović“. Godine 2015. dodeljena mu je nagrada „Art-Anima“ za doprinos popularizaciji fantastike.
Ivan Medenica (dr) rođen je u Beogradu. Paralelno je studirao filozofiju na Filozofskom fakultetu u Beogradu i dramaturgiju na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu. Diplomirao je 1995. godine na Fakultetu dramskih umetnosti. Još tokom studija počinje da radi na Fakultetu dramskih umetnosti na Katedri za Teoriju i Istoriju. Danas ima zvanje vanrednog profesora na predmetu Istorija svetske pozorišta i drame. Šef je katedre za Teoriju i Istoriju. Držao je predavanja o savremenom srpskom pozorištu i drami na prestižnoj School of Drama Univerziteta Yale, SAD (2009). Pored rada u nastavi, Ivan Medenica je aktivan i u naučno-istraživačkom radu u oblasti studija pozorišta. Objavljuje tekstove u zborniku naučnih radova FDU, u nacionalnoj i svetskoj periodici; objavljeni su mu članci na francuskom, engleskom, nemačkom, mađarskom, španskom, poljskom, slovačkom, rumunskom, češkom. Paralelno sa pedagoškim i naučnim radom, aktivno se bavi i pozorišnom kritikom. Pozorišne kritike piše u dnevniku Politika, nedeljnicima Vreme i NIN i časopisu Teatron. U oktobru 2015. imenovan je za umetničkog direktora Bitef-a. Živi u Beogradu. Govori francuski i engleski jezik, služi se nemačkim.
Branko Stevanović, književnik – samostalni umetnik, rođen je 1966. godine u Bačkoj Topoli. Detinjstvo je proveo na Krivaji i u Sevojnu, a od 1987. godine živi u Beogradu. Studirao je ruski jezik i književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, diplomirao na Visokoj školi za obrazovanje vaspitača u Vršcu, specijalizant u oblasti afirmacije dečjeg stvaralaštva. Piše i čita za decu i odrasle. Bio je urednik u nekoliko izdavačkih kuća i listova za decu. Neke pesme i kratke priče su mu prevedene na ruski, rusinski, mađarski, rumunski i bugarski jezik. Bavi se i priređivačkim i prevodilačkim radom. Objavljene knjige: „Trajanja” (pesme), „Nikola Vrana i golubovi” (mini priče), „Vrlo društvena igra” (pesme), „Zoološka pesmarica” (pesme), „Upotreba deteta” (pesme), „Priča o princu jedincu” (bajka za izvođenje), „Lepo ti kažem” (pesme i priče), „Foka iz potoka” (slikovnica), „Kada se lavu zamrsi griva” (slikovnica), „Eto tako” (pesme i priče), „Kako sam bio zec” (autobiografska proza), „Ovako je to bilo” (priče), „Naglavačke” (slikovnica), „Pozorištancije” (tri dramska teksta), „Avanture Kraljevića Marka” (pesme)... Nagrade i priznanja: „Dečja knjiga godine” 52. Međunarodnog beogradskog sajma knjiga, „Zmajev pesnički štap” 53. Zmajevih dečjih igara, Nagrada „Neven” Prijatelja dece Srbije, „Srebrno Gašino pero” 23. Festivala humora za decu u Lazarevcu, Književna nagrada „Momčilo Tešić” opštine Požega, Nagrada „Sima Cucić” Banatskog kulturnog centra, „Paunova nagrada” Narodne biblioteke u Užicu, Prva nagrada dečjeg čitalačkog žirija „Dositejevo pero”, Nagrada 57. Zmajevih dečjih igara za izuzetan stvaralački doprinos savremenom izrazu u književnosti za decu.
Uroš Petrović piše knjige za decu i mlade koje pomeraju granice u savremenoj srpskoj literaturi. Počev od zbirki priča – mozgalica i romana u zagonetkama do fantastičnih pripovesti, dela ovog autora jesu originalne pustolovine koje nagrađuju čitaoce. Razmrdavanje vijuga, susret sa čudesnim, neobičnim ali i zastrašujućim, raskošna mašta i osobeni humor u njegovim knjigama, sve više postaju omiljenim štivom i za odrasle. Uroš Petrović je dobitnik Zlatne značke Kulturno-prosvetne zajednice Srbije za doprinos kulturi kao i nekoliko drugih priznanja i nagrada, između ostalih i nagrade Zmajevih dečjih igara 2011. godine za doprinos savremenom izrazu u književnosti za decu. Svako njegovo druženje sa čitaocima, kako sa domaćim tako i sa onima van zemlje, jeste svojevrsni spoj književnog susreta, kreativne radionice i pozorišne predstave, umetničko-intelektualni performans koji uvek protiče u živoj, interaktivnoj atmosferi i potom se dugo pamti i prepričava. Uroš Petrović, je koautor programa „NTC sistem učenja”, gostuje kao predavač u školama i na fakultetima u zemlji i inostranstvu. U velikom broju časopisa objavljuje članke i fotografije, kod nas i u svetu. Dobitnik je i najprestižnijih nagrada za fotografiju. Osnivač je Mensa World Photo Cup-a, globalnog fotografskog takmičenja. Jedan je od najuspešnijih rešavača IQ X testa na svetu. Od 1975. godine živi i radi u Beogradu.
Svetlana Slapšak rođena je u Beogradu 1948. Doktorirala na antičkim studijama u Beogradu. Jedna od troje urednika satiričnoga časpisa studenata Filozofskoga fakulteta u Beogradu, Frontisterion, koji je zabranjen i uništen već sa prvim brojem, 1970. Pasoš oduzet od 1968 do 1973, pa ponovo 1975-6, i 1988-9. Saslušavana, praćena i pretučena od strane policije i tajnih službi. Predsednica Odbora za slobodu izražavanja Udruženja književnika Srbije 1986-1989. Predložena, u grupi 1000 žena za mir, za Nobelovu nagradu za mir 2005. Predavala na mnogim jugoslovenskim, evropskim i američkim univerzitetima. Redovni profesor za antropologiju antičkih svetova, studije roda i balkanologiju, dekanka ISH u Ljubljani 2003-13. Glavna urednica časopisa ProFemina u Beogradu od 1994. Direktorka Srpskoga kulturnoga centra “Danilo Kiš” u Ljubljani 2009-2013, direktorka Instituta za balkanske i sredozemne studije i kulturu u Ljubljani od 2009. Nagrade: nagrada Miloš Crnjanski za knjigu eseja, 1990; American PEN Freedom of Expression Award, 1993; Helsinki Watch Award, 2000; Helen Award, Montreal, 2001. Objavila preko 50 knjiga i zbornika, preko 300 studija (lingvistika, antičke studije, balkanologija, studije roda), preko 1500 eseja, jedan roman, prevode sa grčkoga, novogrčkoga, latinskoga, francuskoga, engleskoga i slovenačkoga. Novije knjige: Franc Kavčič in antika : pogled iz antropologije antičnih svetov. Ljubljana: Narodna galerija, 2011; Mikra theatrika : antropološki pogled na antično in sodobno gledališče, (Knjižnica Mestnega gledališča ljubljanskega, zv. 156), Ljubljana 2012; Zelje in spolnost: iz zgodovinske antropologije hrane, Beletrina, Ljubljana, 2013; Antička miturgija: žene, XX vek, Beograd, 2013; Leteći pilav, XX vek, Beograd, 2014.
Katica Ćulavkova (Veles, 1951) je makedonska pjesnikinja, pripovjedač, književna teoretičarka, kritičarka, esejistkinja, univerzitetska profesorica, prevodilac, antologičarka. Predavala je teorije književnosti, teoriju književne hermenautike i kreativno pisanja na Filološkom fakultetu „Blaže Koneski“ u Skoplju (Katedra za opštu i komparativnu književnost). Ćulavkova je redovni član Makedonske akademije nauka (MANU) (od maja 2003), član Evropske akademije nauka i imjetnosti – Salcburg (od maja 2014) i potpredsjednica Međunarodnog PEN - London (od septembra 2008). Njene pjesničke knjige prevedene su na engleski, francuski, ruski, rumunski, portugalski, italijanski, španski, hrvatski, srpski, turski i bugarski jezik. Dobitnik je nekoliko uglednih nagrada („Braća Miladinovci“, „11 Oktobar“ najviša državna nagrada Makedonije, „Dimitar Mitrev“, „Narcisa“ i dr.). Autorka je knjiga poezije: Blagovijest (1975), Akt (1978), Naš suglasnik (1981), Novi put (1984), Žeđi, prestupne pjesme (1989), Domino (1993), Izgon zla (1997 (pjesnička drama), Međusvijet (2000), Slijepi ugao (3003), Tanki led (2008), Kad nam je gorjelo pod nogama (2013), Haiku (2010), Haiku elegije (2014). Objavila je i dvije zbirke kratkih pjesničkih priča:Drugo vrijeme, 1988, San je život (2014), kao i petnaesetak teorijsko-esejističkih knjiga: Figurativni govor i makedonska poezija (1984), Korak i iskorak (1987), Odlike lirike (1989), Čežnja za sistemom (1992) Pristup i metod (1996), Kamen iskušenik (1997), Sveska (1997), Teorija književnosti – uvod (1999, na engleskom jezik, 2004), Mala književna teorija (2001), Poetika lirike (Beograd, 2001), Zadovoljstvo u tumačenju (2009),Demon tumačenja (2009), Makedonska iskušenja (2013), Otvorena poetika (2016). Priredila je nekoliko antologija i izbora (makedonske priče, poezija i eseji), kao i nekoliko hrestomatija teorijskih tekstova: Teorija intertekstualnosti (2003), Poetika i hermenautika (2003), Dijalog interpretacije (2005), Feminističke strategije i dr. Priređivač je Pojamnika književne teorije (2007). Priredila je kritička izdanja stvaralaštva nekoliko makedonskih pisaca (Blaže Koneski, Dimitar Mitrev, Mateja Matevski, Vera Čejkovska i dr.), kao i izbor iz poezije Desanke Maksimović. Priredila je dvije antologije svetske priče, kao imakedonske priče 20-og veka i makedonske kratke priče (jedna je prevedena na srpskom). Osim toga, bavi se astrologijom i umetničkom fotografijom. Živi u Skoplju, sa suprugom i sinom.
Manjo Vukotić je pola veka bio novinar i urednik u najpoznatijim beogradskim novinama. Kao glavni urednik vodio je “Borbu” (1989-1993), prvi je glavni urednik dnevnika “Blic” (1996-1998), jedan od osnivača i glavni urednik “Glasa javnosti” (1998-1999) i generalni direktor i glavni urednik svih izdanja Kompanije “Novosti” (2000-2013). Autor je sedam knjiga i publikacija.
Zoran Hamović je rođen 25. novembra 1957. goidne u Beogradu. Diplomirao je na Filološkom fakultetu u Beogradu. Tokom profesionalne karijere u Institutu za strane jezike (Beograd), izdavačkim preduzećima “Rad“ i “Clio“ stekao je široka znanja u oblasti izdavaštva, menadžmenta, kulturne politike, obrazovne politike i medija. Sarađivao je sa obrazovnim programima i redakcijama za kulturu brojnih štampanih i elektronskih medija, uključujući i kulturnu redakciju Radio Televizije Srbije (1990). U periodu 2000. - 2015. lično je dobio niz domaćih i stranih priznanja za uređivačke i izdavačke poduhvate, uključujući nagradu Biblioteke grada Beograda za najboljeg izdavača 2003. godine, takođe i Beogradski sajam knjiga proglasio je „Clio“ za najboljeg izdavača 2003. i 2010. godine.
Nemanja Milenković već dve decenije maksimalno se trudi da koristi obe hemisfere mozga: levu - logičku i desnu - kreativnu. Koristeći pomenuti princip još tokom formalnog obrazovanja, spajajući humanističku (istorija) sa primenjenom naukom (industrijski menadžment), svoje znanje i praktično iskustvo primenio je kroz kreativne industrije baveći se medijima, oglašavanjem, društvenom odgovornošću, obrazovanjem, marketingom, brendingom i odnosima s javnošću. Pofesionalno iskustvo u pomenutim oblastima ostvarivao je na lokalnim, regionalnim i nacionalnim radio i TV stanicama kao novinar, prezenter i voditelj, a zatim i kao direktor Radio televizije Vojvodine. U agencijama za oglašavanje obavljao je poslove copywriter-a, account i projekt menadžera, direktora prodaje i direktora marketinga. Kao menadžer za odnose s javnošću za jugoistočnu Evropu kompanije Mercator, ali i međunarodne muzičke festivale Big Snow Kop i EXIT, upotpunio je svoje bogato iskustvo stečeno kroz različite nivoe organizacija: od malih i srednjih preduzeća do velikih kompanija i korporacija u javnom i privatnom sektoru. Od 2013. godine je na poziciji predsednika UO EXIT fondacije pokrivajući sektore marketinga i društvene odgovornosti. Porenuo inicijativu kandidature Novogo Sada za Omladinsku prestonicu Evrope, a od 2015. godine kao predsednik Organizacionog odbora vodi kandidaturu Novog Sada i za prestižnu titulu Evropske prestonice kulture 2021. godine.
Vlaho Bogišić, leksikograf i pisac, rođen je 1960. u Dubrovniku, diplomirao je književnost u Zagrebu te doktorirao u Novom Sadu. U književnosti se javio s časopisom Quorum, jedan je od njegovih pokretača, glavni urednik edicije (1985), a u Quorumu je kao koautor objavio i svoju prvu, esejističku knjigu Četiri dimenzije sumnje (1988). Središnje je područje njegova rada djelo Miroslava Krleže, urednik je i priređivač Krležinih djela, posebno marginalija i korespondencije, a knjiga prepiske Bele i Miroslava Krleže Bela dijete drago (2015) sadrži niz novih podataka i spoznaja. U leksikografiji je radio na gotovo svim poslovima, od autorskih do organizacijskih, vodio je i pothvat kulturnog i zakonodavnog redefiniranja Leksikografskog zavoda (2002–2012), a potaknuo je i produkcijski vodio izradu posljednje raširene enciklopedije u Hrvatskoj, Istarske enciklopedije (2005). Europskim tranzicijskim pseudomitom bavi se u zbirci eseja Nedovršeni Europljani (2006), a beogradski Stubovi kulture objavili su mu zapažen roman Nekrolog za M. (2008).
Jelena Bačić Alimpić rođena je 1969. godine u Novom Sadu. Školovala se u Karlovačkoj gimnaziji u Sremskim Karlovcima i na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu, na Katedri za jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik. Radila je kao novinar i autor dokumentarnih televizijskih emisija za JRT mrežu i TV Novi Sad, u periodu od 1987. do 1993. godine. Devet godina je bila novinar i urednik u sistemu „Color Press Group“. Od 2002. godine do kraja 2013. radila je kao novinar, urednik i voditelj na televiziji Pink. Dobitnica je mnogih nagrada za televizijsko stvaralaštvo i novinarstvo u zemlji i regionu. Autorka je romana bestselera „Ringišpil“ (2010), koji je preveden na makedonski i turski jezik, nagrađen „Zlatnim Hit liberom“ i dve godine zaredom proglašavan najčitanijom knjigom domaćeg autora. „Ringišpil“ je objavljen i u luksuznom izdanju, u prestižnoj ediciji „Dragulji Lagune“, kao jedan od najprodavanijih i najčitanijih romana u istoriji izdavačke kuće Laguna. Njen drugi roman „Pismo gospođe Vilme“ (2012), takođe je postao bestseler i preveden je na makedonski jezik, nagrađen „Zlatnim Hit Liberom“ i proglašen najčitanijom knjigom domaćeg autora u 2012. godini. Od 2014. godine, Jelena Bačić Alimpić ima status slobodnog umetnika. Živi u Novom Sadu, udata je i ima dvoje dece, Marka i Dunju.
Milena Minja Bogavac je spisateljica, dramaturškinja, pozorišna rediteljka, scenaristkinja, pesnikinja i radnica u kulturi. Rođena je u Beogradu, 1982. Diplomirala je dramaturgiju na Fakultetu dramskih umetnosti. Komadi su joj prevođeni na brojne jezike, uvršteni u antologije savremene drame, izvođeni u brojnim srpskim i evropskim pozorištima, i predstavljeni na relevantnim međunarodnim festivalima... Dobitnica je nagrada „Borislav Mihajlović- Mihiz“, za dramsko stvaralaštvo, „Josip Kulundžić“ za „izuzetan uspeh u oblasti pozorišta“, dve godišnje nagade Malog pozorišta „Duško Radović“, nagrade «Anđelka Milić» za umetničko delo koje se koristi feminističkim teorijama i nekoliko drugih... Od 1999. sa rediteljkom Jelenom Bogavac, vodi pozorišnu trupu Drama Mental Studio. Trupa je realizovala više od pedeset umetničkih projekata, a nezavisno od rada u trupi, Milena Bogavac sarađuje sa brojnim rediteljima, umetnicima, institucijama i organizacijama među kojima su: Bitef, Bitef teatar, Centar E8, Teorija koja hoda, Per.Art, Forum za novi ples Srpskog narodnog pozorišta i druge... Od 2001. godine, radi u organizaciji Bitefa, a 2015. na ovom festivalu dobila je priznanje za Polifonu autorku (sa četiri predstave u programu Bitef polifonije). Od 2016. godine, članica je Upravnog odbora Bitefa. Piše i izvodi slem poeziju, a prve dve zbirke: „Ekonomsko propagandna poezija“ (2005) i „Moj slem je duži od tvog“ (2011) objavio joj je Studentski kulturni centar u Novom Sadu. Autorka je zbirke priča „Istorija srca“ (Princip Bonart pres, 2012), romana «Ljubav se nosi u tri» (Čarobna knjiga, 2016) kao i nekoliko drama objavljenih u različitim izdanjima. Zajedno sa Stevanom Filipovićem, pisala je scenario za višestruko nagrađivani film «Pored mene», kao i scenarija za nekoliko kratkih filmova i TV serija, od kojih je najznačajnija serija «Otvorena vrata» (tri epizode). Zajedno sa Vojislavom Arsićem, razvila metod kolektivnog autorstva poznat pod naslovom «Pozorište kao omladinski rad». Ovim metodom, kreirali su predstavu «Muškarčine» (Centar E8 i Bitef teatar, 2012.) , o kojoj su predavali na međunarodnim konferencijama i simpozijuma o primenjenom pozorištu i rodnoj ravnopravnosti (Performing the world, Nju Jork; Man engage, Nju Delhi i druge.) Režirala je nekoliko omladinskih predstava, kao i predstavu «Balerine» u produkciji Srpskog narodnog pozorišta. Ova predstava, od 2014. dobila je nekoliko nagrada na festivalima, od kritike, kao i od Udruženja baletskih umetnika Srbije. Redovno vodi radionice zasnovane na upotrebi pozorišta u edukaciji, radionice pisanja i izvođenja slem poezije i radionice za razvoj dramskog teksta. Predaje dramaturgiju i scenario u srednjoj školi Artimedia.
Diana Niven Bečirović svoje djetinjstvo je provela u Tuzli. Zapazili su je već kao tinejdžericu kada je dolazila kod sestre u Sarajevo i ponudili joj snimanje reklama. U Sarajevu je završila I gimnaziju, a zatim i fakultet Političkih nauka. Reklame su joj otvorile mnoge druge poslove, a kada je postala Miss Jugoslavije put prema uspjehu joj je bio otvoren. Njezin novi dom postaje Italija gdje snima editorijale i kampanje za najveća modna imena, a društvo postaju najmoćniji ljudi Italije, zatim i Europe. Druži se s glumcima, pjevačima, bogatašima, biznismenima, aristokracijom. Iako je dugo vremena provela u Milanu, nije mogla odoljeti Rimu. U Rimu završava fakultet novinarstva i kreće u svoju novu životnu avanturu. Na njezina pitanja odgovarali su između ostalih Francesco Cossiga (bivši predsjednik Italije); Virna Lisi (glumica); Luciano Pavarotti; Ayrton Senna (legendarni vozač Formule 1) papa Ivan Pavao, papa Benedict XVI i mnogi drugi. Pisalo se o njoj da je bila jedan od ključnih svjedoka pada Berlusconia, no Diana o tome ima svoju priču. Ubrzo joj je i Rim postao mali, pa se seli u Los Angeles. U okrilju svog kuma Ahmeta Erteguna osnivača slavnog Atlantic recorda ulazi u društvo Hollywoodskih glumaca i najpoznatijih glazbenika. Počinje se zanimati za film, ali ne kao glumica, biti glumica nije joj bilo primamljivo. Tu završava American Film Institute i kao producent radi na nekim od filmova, između ostalog s Mark Damonom. Dok je bila u Italiji bila je povezana s Vatikanom i duhovnost u njezinom životu igrala je veliku ulogu iako dolazi iz ateističke porodice. U LA dolazi u doticaj s Kabbalah Centrom i sve ove godine proučava kabalu. Osim kabala bavi se jogom, a privlači je i šamanizam. U Dianinom životu bilo je mnogih muškaraca, povezuju je s Goranom Bregovićem, Željkom Malnarem, Niki Laudom, Al Pachinom, tajnim i slavnim nogometašom čije ime ne otkriva i mnogim drugim. Danas je Diana sretno zaljubljena u svog princa s Dalekog istoka o kojem puno ne otkriva. Njezin život je bio doista prava bajka, iako ne uvijek prosut s ružama, ali uvijek dovoljno glamurozan i intrigantan. Svoj zanimljivi i nesvakidašnji život pretočila je u knjigu gdje piše o tome kako je od Titove pionirke postala glavna zvijezda svjetskog jat seta, osvjetljavajući mnoga druženja i ljude koji su joj bili dio njezinog puta.
Branko Kukić (1950, Jelen Do) objavio je knjige poezije: Onaj (Matica srpska, 1981), Prazno (Srpska književna zadruga, 1988), Stiks (Časopis „Poezija“, 2004), Idi (Časopis „Poezija“, 2013), knjige studija o slikarstvu: Put u Zamak (Rad, 1993), Slikarstvo i Kraljevstvo (Klio, 1995), Simbolično u srpskom slikarstvu XIX i XX veka (Moderna galerija Valjevo, 2007), Uspomene na slikarstvo [zajedno sa D. Albaharijem, S. Basarom i J. Aćinom] (Umetnička galerija „Nadežda Petrović“, Čačak, 2007) i knjigu eseja Iza (Službeni glasnik, 2012). Književne tekstove i eseje objavljivao je u časopisima: Delo, Letopis Matice srpske, Istočnik, Poezija, Reč, Gradac, u listovima Književna reč, Politika, Danas i u nedeljniku Vreme. Priredio je tekstove Leonida Šejke Grad–Đubrište–Zamak (Književne novine, 1982), Antologija Dali (Književne novine, 1984), izbor iz poezije Ljubomira Simovića Sreda u subotu (Rad, 2002), Likovne kritike Nadežde Petrović (Umetnička galerija „Nadežda Petrović“, Čačak, 2009), sa Davidom Albaharijem je priredio knjigu Svaštara o travi (Gradac K, 2008). Za časopis Gradac priredio je tematske brojeve: Mediala, Ljuba Popović, Dado Đurić, Baltus, Radomir Reljić, Žan Žene, Beket, Selin, Vasko Popa. Urednik je časopisa za književnost, umetnost i kulturu Gradac. Osnivač je i vlasnik izdavačke kuće Gradac K. Urednik je u izdavačkoj kući Službeni glasnik, u kojoj je pokrenuo nekoliko značajnih edicija. Član je srpskog PEN-a i Srpskog književnog društva. Nedeljnik Vreme ga je proglasilo za Ličnost godine 2013, a 2014. godine dobio je priznanje „Vitez poziva“.
Duško Ljuština je dugogodišnji upravnik zagrebačkog Satiričkog pozorišta Kerempuh. Pohađao je osnovnu školu u Dabru. U Ogulinu je zatim pohađao gimnaziju, a nakon toga je upisao i završio Pravni fakultet u Zagrebu. Završio je i visoku školu za poslovanje i upravljanje, s pravom javnosti "Baltazar Adam Krčelić" , Program stučnih studija i upravljanja, usmerenje - Menadžment u kulturi . Nakon završenih stručnih studija upisao je i završio takođe u visokoj školi za poslovanje i upravljanje, s pravom javnosti "Baltazar Adam Krčelić" specijalistički diplomski stručni studije, usmerenje -Projektni menadžment . Na sveučilištu Josipa Jurja Strossmayera u Osijeku na Ekonomskom fakultetu u Osijeku završio je poslediplomski specijalistički studije, usmerenje -Marketing posebnih područja kojim je stekao zvanje univ.spec.oec. Od 1982. do danas radi kao upravnik u satiričkom pozorištu «Jazavac» koje je 1994. preimenovano u Satiričko kazalište «Kerempuh». Danas obavlja i funkcije predsednika Kazališnog vijeća Hrvatskog narodnog kazališta u Zagrebu i direktora Nagrade hrvatskog glumišta.
Ante Tomić rođen je 22. travnja 1970. u Splitu. Diplomirao je studij filozofije i sociologije na Filozofskom fakultetu u Zadru. Zaposlen je kao novinar u Jutarnjem listu. Novinske kolumne redovito objavljuje u Jutarnjem listu i Slobodnoj Dalmaciji. Objavio je više zbirki kratkih priča, romana i zbirki novinskih feljtona, a piše i kazališne tekstove, filmske i televizijske scenarije. Prema njegovom romanu Što je muškarac bez brkova Hrvoje Hribar je snimio vrlo gledan istoimeni film, a zajedno s Rajkom Grlićem adaptirao je svoj roman Ništa nas ne smije iznenaditi za film Karaula. S Grlićem, je osim toga, napisao i dva originalna scenarija, za film Neka ostane među nama i film Ustav Republike Hrvatske, koji je upravo u produkciji. Zajedno s Renatom Baretićem i Ivicom Ivaniševićem je napisao je scenarij za televizijsku seriju Novo doba. S Ivicom Ivaniševićem napisao je kazališne komedije Krovna udruga i Anđeli pakla. Adaptacije njegovih romana postavljane su višekratno u zagrebačkom Satiričkom kazalištu Kerempuh, a igrale su i na scenama HNK Split, HNK Zagreb i Narodnog pozorišta Subotica. Hrvatsko novinarsko društvo nagrađivalo ga je za najbolju novinsku reportažu i kolumnu. Član je Hrvatskog novinarskog društva i Hrvatskog društva pisaca. Sa suprugom i dvoje djece živi u Splitu.
Borka Pavićević je rođena 1947. u Kotoru, Crna Gora, Jugoslavija. Diplomirala dramaturgiju 1971, magistrirala 1976. godine na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu sa tezom „Nerealistička drama u Srbiji između dva rata“. Dramaturg u pozorištima Atelje 212 (10 godina), i BITEF (20 godina). Dramaturg u pozorištima u Zenici, Splitu, Skoplju, Ljubljani, Subotici i Beogradu (1978-91). Osnivač teatra 'Nova osećajnost' u Staroj beogradskoj pivari (1981). Učesnica pokreta KPGT (Kazalište, pozorište, gledališče, teatar, 1984-91). Umetnička direktorica Beogradskog dramskog pozorišta, smenjena zbog javnog i političkog delovanja. (1993). Članica Beogradskog kruga, udruženja slobodnih intelektualaca. Osnivač i direktorka Centra za kulturnu dekontaminaciju u Beogradu (od 1994). Objavila dve zbirke eseja - «Na ex - Postdejtonska moda» (Novi Pazar, 1998) i «Moda» (Beograd, 1994), kao i brojne tekstove u časopisima, dnevnim i nedeljnim novinama. Dobitnik je nagrade „Hirošima“ fondacije za mir i kulturu 2004, nagrade „Osvajanje slobode“ koju dodeljuje fond ”Maja Maršićević Tasić” 2005. godine, Orden legije časti Republike Francuske 2002. godine, i nagrade `Ruts` Evropske kulturne fondacije za 2009. godinu. 2015.godine CZKD je napunio dvadeset godina.
Maja Gojković je rođena 22. maja 1963. godine u Novom Sadu. Pohađala je osnovnu školu „Branko Radičević“ i gimnaziju „Jovan Jovanović Zmaj“. Diplomirala je na Pravnom fakultetu Univerziteta u Novom Sadu 1987, a pravosudni ispit je položila 1989. godine. Karijeru je započela u porodičnoj advokatskoj kancelariji, koju je osnovao njen otac Mita Gojković. Ima bogato parlamentarno iskustvo u svim sazivima državnog parlamenta od 1992. godine. Bila je i poslanik u Skupštini Autonomne pokrajine Vojvodine od 1996. do 2000. godine. Obavljala je funkciju ministra bez portfelja Vlade Republike Srbije od 1998-1999. godine i bila je potpredsednica Vlade Savezne Republike Jugoslavije od 1999-2000. godine. Na lokalnim izborima u septembru 2004. godine izabrana je za gradonačelnicu Novog Sada, i tako postala prva žena gradonačelnik u istoriji grada. Od maja 2012. godine Maja Gojković je bila narodni poslanik u Narodnoj skupštini, članica Odbora za spoljne poslove i Odbora za pravosuđe, državnu upravu i lokalnu samoupravu. Od 23. aprila 2014. godine, većinom glasova narodnih poslanika, izabrana je za predsednika Narodna skupština Republike Srbije u X sazivu. Takođe, Maja Gojković je predsednik Odbora za prava deteta i šef stalnih delegacija u Interparlamentarnoj uniji i Parlamentarnoj skupštini Procesa saradnje u jugoistočnoj Evropi. Članica je Predsedništva Srpske napredne stranke.
Teodora Ž.Janković je novinarka, esejistkinja i publicistkinja.Rođena je 1977. godine u Novom Sadu. Nakon završene najstarije nacionalne gimnazije-Karlovačke, upisuje i diplomira na Katedri za srpsku književnost i jezik, novosadskog Filosofskog fakulteta. Tekstove iz korpusa umetnosti, kulture,društvenih fenomena i politike,objavljuje u nizu listova i časopisa Srbije,od sredine devedesetih godina prošlog veka, poput : „Nezavisnog“, „Teatra“, „Vojvođanskog magazina“, „Dnevnika“,“Ilustrovane politike“, „Nacionalne revije Srbija“, „Jatove revije“,“Nove misli“, „NS Reportera“, brojnih izdanja CPG, itd. Bezmalo deceniju bila je autor i kolumnista novosadskog „Građanskog lista“, gde je kroz formu intervju-eseja predstavila 500-nak ljudi iz javnog,političkog i kulturnog života Srbije.Tekstovi su joj objavljivani i u nekolicini monografskih i publicističko-biografskih izdanja znamenitih vojvođanskih umetnika.
Daniela Pavelka je rođena 1964. godine u Beogradu. Završila je Karlovačku gimnaziju, prevodilački smer. Nakon boravka u Londonu završava Naučno i stručno prevođenje pri Filološkom fakultetu u Beogradu. Interesovanje za psihologiju i komunikaciju usavršava na I i II nivou TA kod prof dr Zorana Milivojevića u Novom Sadu. Radno iskustvo sticala je na različitim poslovima – kao menadžer, predavač, u marketingu i na svakom od poslova iskustveno je razvijala i temeljila upravo komunikaciju među ljudima. Od 2010. godine zaposlena je u Radiju Besedi, Eparhije bačke u sektoru za marketing, takođe radi kao urednik i voditelj u redakciji za kulturu istog medija. U oblasti medijske saradnje sa institucijama kulture Novog Sada, radi na promociji i afirmisanju kulture i kulturnih aktivnosti u Novom Sadu za koje je dobitnik mnogih priznanja.
Dr Jasna Jovanov Istoriju umetnosti studirala i odbranila magistarsku tezu na Filozofskom fakultetu u Beogradu; doktorirala u Centru za interdisciplinarne i multidisciplinarne studije Univerziteta u Novom Sadu. U Galeriji Matice srpske zaposlena od 1978. do 1992., a potom do 1999. kao samostalni istraživač, povremeno angažovana u Muzeju savremene umetnosti u Novom Sadu. Od 1999. rukovodi Spomen- zbirkom Pavla Beljanskog. Predaje istoriju umetnosti na Departmanu za geografiju, turizam i hotelijersvo PMF-a (od 2005) i na Akademiji klasičnog slikarstva Univerziteta EDUCONS (od 2008), kao redovni profesor. Od 2016. godine obavlja posao dekana Akademije klasičnog slikarstva. Bavi se istraživanjima u oblasti moderne umetnosti; rezultate istraživanja je publikovala u zasebnim izdanjima i člancima, kao i u okviru kataloga izložbi. Objavila je tekstove o dadaizmu na jugoslovenskim prostorima, Stevanu Aleksiću, Nadeždi Petrović, Marku Muratu, Vlahu Bukovcu, Risti Stijoviću, Danici Jovanović i drugim autorima, kao i o problemima legata, povezanosti umetnosti i turizma i umetnosti i politike, te o umetničkoj kritici. Bavi se i likovnom kritikom, pisanjem eseja o likovnim umetnostima, dizajnu i fotografiji, scenarističkim radom i prevođenjem. Uredila niz izdanja, a posebno monografije Spomen-zbirke Pavla Beljanskog i “Flat Horizon: Art and Life of Milan Konjović” u izdanju Fibonacci Accademic Press iz San Franciska. Za doprinos na planu promocije savremene umetnosti dobila priznanje „Iskra kulture” (2003), a nagradu Nacionalnog komiteta ICOM- a za muzejski rad 2008. i 2012. I 2016., dok je Spomen-zbirka Pavla Beljanskog dobitnik priznanja Muzejskog društva Srbije „Mihajlo Valtrović“ za muzej godine 2006, kao i priznanja Nacionalnog komiteta ICOM-a za izdavački poduhvat godine (2010), nagrade Turistički cvet za doprinos receptivnom turizmu i drugih priznanja.
Jelena Bogavac je pozorišna rediteljka, dramaturškinja, književnica, pesnikinja, performerka, art menadžerka, trenerica i edukatorka, urednica i publicistkinja, radnica u kulturi i informisanju. Rođena 1973. u Beogradu. Diplomirala pozorišnu režiju na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu 2001. godine. Apsolvent na Fakultetu političkih nauka – odsek diplomatija. Dramaturškinja bitef teatra i art menadžerka Bitef festivala od 2001. godine. Zajedno sa Milenom Bogavac, osnivačica DMS-a, dramskog mentalnog studija, neformalne pozorišne trupe koja se primarno bavi istraživanjem arhetipskih sadržaja u modernom društvu i razvojem poetskog performansa. Bavi se edukativnim radom. Održala je nekoliko ciklusa predavanja na temu istorije pozorišta, praktične dramaturgije, pozorišta u edukaciji i definisanja prakse savremenog eksperimentalnog i angažovanog teatra. Režirala je preko 40 predstava. Nagrađivana za režiju na festivalima u Velikoj Britaniji, Grčkoj, Hrvatskoj, Turskoj, Bugarskoj i Srbiji. Izdanja: Smrt srca ptica, Mama, tata, sunce, sestra i ja, edicija Istok Zapad; Betmen nad Zvezdarom (Princip bonart pres – sedmo izdanje).
Zdenka Valent-Belić je prevodilac i urednik časopisa za književnost i umetnost Novi život. Profesor slovačkog jezika i književnosti i stalni sudski prevodilac za slovački jezik. Diplomirala je na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu 2000. godine. Od 2001-2013. zaposlena u Gradskoj biblioteci u Novom Sadu, od 2013. godine u Pokrajinskoj vladi. Aktivno se bavi prevođenjem sa slovačkog i češkog jezika, kao i promovisanjem slovačke književnosti. Dobitnica je prevodilačkih nagrada "Pavel Orsag Hvjezdoslav" za doprinos promovisanju slovačke književnosti u svetu (2012) koji dodeljuje Asocijacija udruženja pisaca Slovačke u Bratislavi i nagrade Prevod godine (2016) Društva književnika Vojvodine a kao urednica časopisa Priznjanja za doprinos jačanju srpsko-slovačkih književnih veza dodeljenu od strane Društva slovačkih pisaca iz Bratislave. Dugogodišnja članica redakcije i saradnica u više časopisa i listova (SME, Vzlet, Hlas ludu, Novy život, Naš trag, Putokaz). Članica Društva književnika Vojvodine i Kluba nezavisnih pisaca u Bratislavi. Piše eseje, poeziju, prozu i publicističke tekstove. Živi u Novom Sadu.
Mara Del Bianco Čolić je rođena (1961. u Rumi) i odrasla u Vojvodini. Od 1992. godine boravi u Italiji, Holandiji i Austriji. Studirala jugoslovenske književnosti sa svetskom književnošću u Novom Sadu, B/K/S jezik i književnost u Klagenfurtu (Austrija), gde je promovisana kao Magister der Philosophie. Radi kao docent za predmet Osnove bosanske, hrvatske i srpske književnosti na Univerzitetu u Klagenfurtu, gde je održala rezličite kurseve vezane za književnost, dramu i film južnoslovenskih zemalja ( Srpske autorke XX veka, Kriminalistički roman u B/K/S književnostima i druge). Od 2009 živi u Italiji (Firenca) i radi kao freelance prevodilac za italijanski jezik, paralelno sa aktivnošću docenta na univerzitetu u Klagenfurtu.
Teofil Pančić je rođen 1965. u Skoplju. Kolumnista je i kritičar nedeljnika "Vreme", a od 1999. politički komentator Radija Slobodna Evropa. Kritičke i analitičke tekstove objavljivao je u nizu listova i časopisa iz Srbije i sa ex-YU prostora (među kojima su "Naša Borba", "Republika", "Feral Tribune", "Globus", "Dani", "Sarajevske sveske", "Dnevnik", "Nezavisni", "Vojvodina", "Pobjeda", "Monitor" itd.), kao i u publikacijama iz SAD, Rusije i više evropskih zemalja. Objavio knjige: "Urbani Bušmani", "Čuvari bengalske vatre", "Na hartijskom zadatku", "Osobeni znaci", "Famoznih 400 kilometara" i "Karma koma". Živi u Zemunu i Novom Sadu. Pored niza drugih priznanja, Pančić je u 2010. godini dobio nagradu "Dušan Bogavac" za etiku i hrabrost. U obrazloženju nagrade Nezavisno udruženje novinara Srbije ističe Pančićevo dosledno zastupanje progresivnih, demokratskih i anifašističkih stavova.
Dragoljub Igrošanac, rođen u Zenici 1977. godine. Kulturni aktivista i promoter fantastične književnosti. Vlasnik i glavni urednik sajta Art-Anima.com (2006-) na kome je do sada objavljeno više stotina proznih i teorijsko-esejističkih priloga najznačajnijih domaćih pisaca i proučavalaca naučne fantastike, horora i epske fantastike. Osnivač i urednik almanaha „Književna fantastika“ (2014-). Urednik pet zbornika kratkih žanrovskih priča i više knjiga domaćih autora fantastike. Glavni organizator Festivala fantastične književnosti Art-Anima (2014-) i suorganizator Regionalnog festivala fantastične književnosti Refesticon (2013-). Osnivač nagrade „Art-Anima“ koja se dodeljuje za doprinos popularizaciji fantastične književnosti. Organizator više literarnih konkursa i konkursa za fotografiju inspirisanu književnim delima „Fantastična književnost okom foto-kamere“. Živi i radi u Beogradu.
Sava Damjanov je rođen 1956. godine u Novom Sadu, gde se i školovao. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu (1980. godine, grupa za jugoslovenske književnosti i srpskohrvatski jezik), magistrirao (1986) i doktorirao (1996) na istom fakultetu (mentor mu je bio akademik Milorad Pavić). Radi na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu kao redovni profesor na Odseku za srpsku književnost: predaje Srpsku književnost 19. veka i Kreativno pisanje, a na doktorskim studijama Kulturu postmodernizma. Od školske 2003/4. do školske 2006/7. bio je rukovodilac je magistarskih studija na Odseku za srpsku književnost. U okviru doktorskih studija angažovan je kao predavač ili mentor na domaćim i stranim univerzitetima (Beograd, Niš, Nikšić, Ljubljana, Zagreb, Lisabon, Bordo, Venecija, Krakov, Segedin, Melburn). Piše prozu, književnokritičke i književnoistorijske radove. Govori, nemački, engleski i ruski jezik.
Zoran Živković rođen je u Beogradu 1948. Redovni je profesor na Filološkom fakultetu univerziteta u Beogradu, gde predaje kreativno pisanje. Autor je dvadeset dva prozna dela koja su se pojavila u 150 izdanja. Jedan je od najprevođenijih savremenih srpskih pisaca. Do sada su objavljena 84 strana izdanja njegovih knjiga, u 23 zemlje, na 20 jezika. Avgusta 2016. američki izdavač Kadmus pres počeo je da objavljuje Živkovićeva sabrana prozna dela na engleskom u 30 tomova – 20 u mekom i 10 u tvrdom povezu. Živković je dobitnik „Svetske nagrade za fantastiku“ za roman mozaik Biblioteka (2003), nagrade „Miloš Crnjanski“ za Četvrti krug (1994), nagrade „Isidora Sekulić“ za Most (2007) i nagrade „Stefan Mitrov Ljubiša“ (2007) za ukupno prozno stvaralaštvo. Živkoviću su pripale i tri nagrade za doprinos fantastičkoj književnosti: „Art-Anima“ (2014), „Stanislav Lem“ (2015) i „Zlatni zmaj“ (2015). Ugledni američki književni časopis „Svetska književnost danas“ doneo je u broju za novembar-decembar 2011. temat o Živkovićevoj prozi. Prema Živkovićevim pričama „Voz“ i „Hotelska soba“ reditelj Puriša Đorđević snimio je igrani film Dva. Isti reditelj ekranizovao je i Živkovićevu priču „Ispovedaonica“. Dve Živkovićeve priče emitovane su na programu britanskog radija BiBiSi: „Voz“ (2005) i „Budilnik na stočiću“ (2007). Televizija Studio B emitovala je TV seriju „Sakupljač“ snimljenu prema Živkovićevom ciklusu „Dvanaest zbirki“.
Ivan Lutz je rođen u Slavonskom Brodu 24.11.1978. Završio studij fizike i politehnike u Osijeku, gdje je 2004. godine i diplomirao na temu Otvorena pitanja u novoj kozmologiji. Iste godine zaposlio se u Srednjoj školi Matije Antuna Reljkovića u Slavonskom Brodu na mjesto profesora fizike gdje i danas radi. Predsjednik udruge „Marsonikon“ i jedan od osnivača istoimene regionalne SF konvencije iz Slavonskog Broda. Jedan od osnivača regionalne zbirke priča „Marsonic“ (do sada izašlo 9 brojeva). Priče su mu zastupljene u više publikacija, među kojima su časopisi „Marsonic“, „UBIQ“, „Sirius“, antologija „HAARP - priče o teorijama zavere“ (urednik Goran Skrobonja) i dr. Godine 2013. postaje prvi Hrvat koji izdaje svoj SF roman prvijenac u Srbiji „Zovite ju Zemlja“ (Čarobna knjiga iz Novog Sada) za tržište cijele regije bivše Jugoslavije. Roman je 2015. godine preveden na engleski jezik (Call it Earth) i za sada je dostupan za Amazon Kindle čitače. Zajedno s Gordanom Sundaćem objavio roman „Drum“ (2014) u nakladi zagrebačkog izdavača Hangar 7. Jedan je od dvojice autora članka o Hrvatskoj znanstvenoj fantastici u „Svjetskoj enciklopediji znanstvene fantastike“ Johna Clutea u koju je Hrvatska ušla prvi puta od samostalnosti. Godine 2015. dobio je žanrovsku nagradu „Artefakt“ koju dodjeljuje društvo „3. Zmaj“ iz Rijeke za novelu „Vlakovi moraju voziti“ (UBIQ br.14). U jesen 2016. izlazi roman „Samo igraj“ u nakladi Hangara 7, a u pripremi je i nastavak romana „Zovite ju Zemlja“.
Oto Oltvanji je rođen 1971. godine. Odrastao je u Subotici, živi i radi u Beogradu. Autor je romana „Crne cipele“ (2005), „Kičma noći“ (2010) i „Iver“ (2015). Od ranih devedesetih, objavio je četrdesetak pripovetki u časopisima kao što su Znak sagite, Gradina, Koraci, Severni bunker, Politikin zabavnik i Književna fantastika, i antologijama kao što su Tamni vilajet, Beli šum, Gradske priče, Nova srpska pripovetka i Četvrtasto mesto. Sa engleskog je preveo knjigu „This Is Serbia Calling“ Metjua Kolina, romane „Zlatna krv“ Lucijusa Šeparda, „Kiša kao metak“ Dejvida Šoa i „Prestonica nasilja“ Džordža Pelekanosa, kao i tri naslova Džonatana Letema – „Sva siročad Bruklina“, „Ne voliš me još“ i „Tvrđava samoće“. Preveo je stripove „Rip Kirbi“ i „Vulverin“.
Zoran Penevski (1967) je pisac, scenarista i prevodilac. Pored nekoliko romana, grafičkih romana i strip albuma, napisao romane za decu „Budimir i retke vrste“ (Kreativni centar, 2013) i „ Sara i zaboravljeni trg“ (Laguna, 2015). Priredio je i knjigu viceva „Da pukneš od monstruma“ (Kreativni centar, 2013) i izbor iz poezije Miroslava Antića „Tu gde počinje nebo” (Stylos art, 2012), i preveo više od dvadeset knjiga za decu. Urednik je dečjih izdanja u IP „Laguna“.
Vladislava Vojnović, kratka biografija Rođena sam u Beloj Crkvi u Banatu u junu 1965. Završila sam neke uobičajene i neke neuobičajene škole, zatim sam radila uglavnom neuobičajene poslove kojima se i dalje bavim. Osim pisanja scenarija, pesama, priča, romana, drama, kritika i eseja koji nisu dosadni odraslima, objavila sam i dve knjige koje nisu dosadne ni deci - roman Princ od papira i zbirku priča Priče iz glave, a treća takva knjiga, roman Avram, Bogdan, vodu gaze izaći će iz štamparije ove jeseni. Živim u Zemunu sa mužem, kćerkom i tri mačke.